How I felt the day I left my homeland

I write this blog post in english, this is because people from here but also from my homeland keep asking me how it was to get in that airplane knowing that I wouldn't come back for 10 months.

It was 210 days ago, a nice summer day and I was ready to leave the house at 3 in the morning.

People kept asking me "Are you scared? Are you excited? Won't you miss home?" so now I decided to tell you more about the day when my life changed forever.

I arrived at the airport and I captured the moment with my parents, brother and close friends. I checked-in before having breakfast because I was anxious and did not want to be late. As a result, I had everything done earlier then I expected. I tried to talk about anything but my departure with everybody. I talked about the parties that were going on in the city and other small things, since I did not want to make them sad. After hugging them for the last time in 2015, I walked towards the gate and turned left. I went up some stairs and I could see them all one last time, it was hard to see them crying but it was worth it. The last thing they saw was my back.

There, my mind started to travel. I looked around me with a big smile, I was 16 years old and traveling out of the country by myself. I was ready to show who I really was. In my home town I felt like things were holding me back but from that day on, the situation changed.

I landed in London and I saw thousands of people walking left and right, either hurrying or taking their time in coffee shops. In the meanwhile I kept thinking "What and who is waiting for me on the other side of the world? What if..?" I really asked myself tons of questions. But then I did quit because I wanted to enjoy every second of my exchange, and the journey was part of it. I did not want to have expectations. I tried to text my friends and family to let them know that I was okay, and then used the restroom. I remember using it because I had to run to the gate, which was on the other side of the terminal, obviously, and thought I was gonna be late.

People told me to sleep on the plane, to watch movies or listen to music. I tried to sleep but I couldn't, I tried to watch a movie but I couldn't focus. I was too excited to land in the USA for the second time, and not for a vacation this time but because I was moving there, that even if I was tired I could not close my eyes. I repeatedly listened to the same song hundreds of times on board, it still reminds me of the hours I spend in that plain.

Even the clouds looked different through my eyes, I landed and met my american family. On my way home I kept looking outside the window while my american parents were talking to me.. I remember that day like it was yesterday. And I wouldn't change it for a thing! I can honestly say that going on an exchange year was one of the best deaicions I ever made.

Out with the old, in with the new

Mijn eerste blog van 2016, ik zou jullie eigenlijk allemaal gelukkig nieuwjaar moeten wensen maar ik vind dit toch wel een beetje heel erg laat dus bij deze skip ik dat gedeelte maar even.

Afgelopen 2 maanden waren groot, er gebeurde veel en had het dan ook eigenlijk wel een beetje te druk om een verhaal te schrijven, so sorry for this!

Ik begin maar gewoon even met de grootste verandering, vanaf begin Februari woon ik niet meer bij mijn orginele gastgezin. Het kwam er op neer dat mijn ex- hostmam het teveel vond om mij in het huis te hebben en we hebben dan ook besloten dat het beter voor iedereen zou zijn als ik niet langer meer bij ze in huis zou verblijve. De afgelopen 2 weken heb ik bij een vriendin geslapen. Zij en haar moeder komen orspronkelijk uit Frankrijk, dus het was heel leuk om de Europese cultuur en gewoontes weer even om me heen te hebben. In deze weken zochten we naar een nieuwe host family voor mij. Toen een vriendin van mij hoorde wat er aan de hand was heeft ze het gelijk met der ouders er over gehad en ze hebben besloten dat ik de rest van mijn tijd daar kan wonen, ik was zo blij toen ik dit hoorde, tranen van vreugde waren zeker aanwezig! Ik ga dit weeken een weekje naar Hawaii om daar lekker vakantie te vieren, na deze week verhuis ik naar mijn nieuwe familie, om daar een geweldige tijd te gaan hebben.

Een andere verandering is dat basketbal seizoen afgelopen is. Het werd afgesloten met een senior night. Dat is de avond dat wij de laatste home game haddne. Voor dat de game begon liepen alle seniors uit ons team over the court naar voren samen met hun ouders, er werden dan wat dingen over ons omgeroepen, bijvoorbeeld wie onze ouders en broertjes en zusjes zijn, wat onze beste moment waren van het seizoen etc. Daarna hadden we een 'feest' met het team als afscheid, we kunnen dit absoluut niet vergelijken met een Nederlands feest maar gezellig was het zeker wel! Oh wat ga ik deze meiden missen.

Nu dat basketbal is afegelopen, ben ik deze week begonnen met mijn derde en laatste sport hier; track and field. Dat is de engelse naam voor atletiek. Ik heb besloten om me te gaan focussen op korte afstanden, dus 100, 200 en 400 meter. Nu heb ik dit nog nooit eerder gedaan maar ik heb er erg veel zin in! Ook hebben we echt weer een super leuke groep met meiden, en voor het eerst ken ik ze ook echt allemaal haha. Ik begin helemaal ingeburgert te zijn.

Terwijl ik dit schrijf zit ik al 182 dagen in Amerika, aan de ene kant lijkt dit echt een eeuwigheid en heb ik het gevoel dat ik al een jaar niet meer in Nederland ben geweest. Aan de andere kant heb ik het gevoel dat ik hier pas 2 maanden ongeveer ben gekomen in plaats van 6. Ik ben helaas al dik over de helft van mijn exchange jaar. So offense guys, I love you all maar ik ben zeker nog niet klaar om terug te komen! En er wordt altijd gezegd dat vanaf de tweede helft van je jaar alles beter gaat, je bent dan echt ingeburgerd, je beheerst de taal, iedereen kent je, alles gaat beter en vanzelf. En dat kan ik niet ontkennen. Alles gaat inderdaad beter, sneller en vanzelf. Ik denk ook helemaal in Engels nu.

Om mijn verblijf helemaal geweldig te maken hebben mijn ouders besloten om me op te komen zoeken hier in Amerika! Samen met mijn broer vliegen ze naar Chicago op 25 Maart, we gaan daar dan een paar dagen verblijven, om dan een auto te huren en met zijn vieren terug te rijden naar Charles City om daar nog een paar dagen door te brengen. I CAN'T WAIT!

Kusjes,

Maartje

“We leave something of ourselves behind when we leave a place, we stay there, even though we go away. And there are things in us that we can find again only by going back there.”

Niet genoeg tijd en major holiday's

Terwijl ik hier probeer te beginnen met deze nieuwe blog post, realiseer ik me dat ik echt geen flauw idee meer heb wat ik eigenlijk allemaal heb gedaan afgelopen tijd. Wat ik wel weet is dat ik het platte, natte nederland officieel 131 dagen heb verlaten, oftewel 4.5 maanden, wat betekent dat ik al bijna op de helft bent. Deze gedachten is VERSCHRIKKELIJK. Love you all guys, maar het is hier veelste leuk om over weg gaan te moeten denken.

De afgelopen tijd stond in het teken van holiday's, en dan ook wel gelijk de twee grootste die ze kennen hier in Amerika. Thanksgiving en Christmas.

Thanksgiving break was de eerste vakantie die we kregen na de start van dit schooljaar. En ik dacht altijd dat we in Nederland weinig vakantie hadden maar dat neem ik absoluut terug. Onze break begon namelijk pas op 25 November. Het beeld wat ik had van Thanksgiving was, heel veel eten, familie, black friday, en nog meer eten. En dit klopte allemaal precies behalve het eten gedeelte, dat was namelijk nog veel meer dan dat ik ooit had gedacht. Op thanksgiving ging ik met mijn host family naar het huis van mijn host mom's zus. Hier was de hele familie van mijn mom's kant, en dat waren toch opeens 50 nieuwe gezichten die mij allemaal kende maar ik hen toch echt niet. De typische gevulde kalkoen was ook aanwezig inclusief stuffing, iets herkanbaars wat wel zo fijn was.

De dag na thanksgiving is 'black friday'. Dit is een dag waarop alle winkels uitverkoop hebben. Maar geen gewone uitverkoop, de hele grote variant, want nouja het is Amerika en alles is hier groot. De meeste winkels gaan al open om 4 uur 's ochtends en die dieharde koopjesjagers staan dan al een kleine 3 uur in de rij. Dit vond ik toch iets teveel van het goede aangezien ik een grote liefde heb voor mijn bed. Om een redelijke 9 uur ging ik dan toch met een paar vriendinnen shoppen, want nu ik hier toch ben moet ik toch wel alles ervaren, en gebruik van maken!

En dan Christmas. De dag na black friday, sloeg alles totaal om van de thanksgiving spirit naar de Christmas spirit. Je kon geen radio of tv aanzetten zonder overspoeld te worden met kerstreclames en kerstliedjes, wat ook wel zijn voordelen had. Zo ken ik nu elke kerstliedje uit mijn hoofd en maakte het mijn choir time ook wat makkelijker. Overal was kerstversiering te vinden, en heel veel huizen hadden lichtjes aan de buitenkant hangen. Ook mijn huis werd goed voorbereid en ik denk dat er geen plek was waar je kon kijken zonder CHRISTMAS IS COMING te denken. Hoe dichter bij Christmas kwam hoe meer pakjes er onder onze boom kwamen te liggen en hoe enthousiaster we werden. In Amerika heb je Christmas Eve, dat is op 24 December, en Christmas day de volgende dag. Op Christmas Eve komt Santa om de stockings, de grote sokken die je altijd boven de openhaard ziet hangen in kerst films, te vullen.

Op Christmas morning kwam Hayden, mijn kleine host brother, mijn kamer inrennen om 7 uur 's ochtends om me te vertellen dat Santa was geweest en ik snel moest komen! Nog half slapend rolde ik dan ook mijn bed uit om inderdaad een halve woonkamer vol met cadeautjes aan te treffen. Ik kan wel zeggen dat 'Santa' mij zeker heeft verwend dit jaar!
De 2 dagen na Christmas gingen we met zijn alle naar de family van mijn host dad's kant, om nog het nog even dunnetjes over te doen. Dit waren dan ook weer 20 nieuwe mensen om te leren kennen. En dat was raar. Niet omdat ze nieuw waren maar omdat het er maar 20 waren. Dat kwam door het winterse weer, wat vanaf toen niet meer weggegaan is of weg te denken is. Zo gaat het voorlopig niet meer boven de -5 graden komen en is er afgelopen maandag 12 cm sneeuw gevallen. Ik ben er nog niet helemaal over uit of ik blij ben met dit weer of niet haha.

Een hoogtepuntje was toch wel even iets compleet anders dan koud weer, namelijk heel erg warm weer. En dit was omdat ik een reisje naar Hawaii heb mogen en kunnen boeken. Credits to my Dutch parents! Van 20 tot en met 27 Februari ga ik heerlijk genieten in Hawaii! Ik ga hier heen met allemaal andere exchange students die momenteel in Amerika of Canada verblijven. Het aftellen is zeker begonnen en ik kan niet wachten tot dat het zo ver is!

“Traveling – it leaves you speechless, then turns you into a storyteller.”

Kusjes,

Maartje

Over cliche's, winter en basketball

Jaaaa, ik leef nog. Nee ben nog niet depressief mezelf aan het opsluiten in mijn kamer vanwege de heimwee en ja ik vermaak me nog steeds geweldig goed hier.Toen ik me vorig jaar rond deze tijd aan het inlezen was over een exchange jaar en blogs aan het lezen was van alle exchange studenten op de STS site werd ik altijd maar chagarijnig van het feit dat ze dan opeens nooit meer een nieuw bericht poste. En dan elk volgend bericht beginnen met "sorry ik heb het gewoon heel druk". BIJ DEZE NEEM IK AL MIJN SLECHTE GEDACHTEN OVER DIT DIE IK OOIT HEB GEHAD TERUG. Het spijt me, dat ik jullie nooit begreep, maar hier zit ik dan, achter mijn laptop, blij en bijna in de war met het feit dat ik opeens tijd over heb, en dus ook tijd heb om weer even een leuk verhaaltje over mijn leven hier te typen.

Ik wil beginnen met de super cliche "o o o wat gaat de tijd toch snel". De laatste weken heb ik meer dan ooit gemerkt dat de gezegde "hoe leuker je het hebt, hoe sneller de tijd gaat" ontzettend waar is. Ik kan het gewoon niet bevatten dat ik mijn kleine kikkerlandje al bijna 3 maanden geleden heb verlaten. Het idee dat ik nog maar, om het zo even te zeggen, 7 maanden te gaan heb hier. Nu weet ik dat 7 maanden eigenlijk toch wel lang is, maar ik heb hier gewoon heel veel gemixte gevoelens over. Dit omdat ik hier absoluut nog niet weg wil, elke dag ben ik weer ontzettend blij dat ik hier in Iowa wakker mag worden om mijn droom te leven! Geen zorgen hoor lieve ouders en broer, ik mis jullie echt wel. Alleen nog niet genoeg om terug te willen.

Ondertussen begint het hier toch echt langzaam aan winter te worden. En nu moet ik zeggen dat ik daar toch wel behoorlijk bang voor ben, en nog banger ben voor gemaakt. Nu houdt ik echt enorm van die 2 weekjes per jaar dat ik altijd naar de Oostenrijk afreis om daar te gaan snowboarden met mijn familie. Maar 5 maanden winter, kou, en sneeuw hoe ze het hier kennen, dat is toch wel een heel ander verhaal. Twee weken geleden hadden we dan ook al voor het eerst sneeuw, nu was dit niet veel gelukkig en bleef het niet veel langer dan 15 minuten liggen, het was genoeg om duidelijk te maken dat dit een koude tijd gaat worden. Winters in Iowa duren ongeveer 5 maanden, van November t/m Maart. In deze tijd is het normaal dat er 1.5 meter sneeuw valt en de temperatuur daalt tot min 20. Om daar nog even een wind bij op te tellen die het nog veel kouder laat voelen, en voila het perfecte recept voor heel veel angst.

Nu heb ik gelukkig geweldige mensen om me heen die deze tijd toch nog veel beter laten klinken. Zo heb ik al een redelijke sweatshirt en mutsen collectie opgebouwd, gesponserd door vrienden die toch best wel medelijden met me hadden. De gedachten dat Thanksgiving en Christmas voor de deur staan maakt het ook duizend keer beter! Ik kijk heel erg naar deze dagen uit, vooral ook omdat ik dan EINDELIJK de rest van de Heyer familie kan ontmoeten. Een heel normaal ding hier is ook om sneeuwscooters te hebben, want ja, als je een beetje mee wilt tellen hier als 'echte farmer' moet je die toch wel hebben. Nu heb ik het geluk dat deze farmers heb maar al te grappig vinden dat ik nog nooit op zo iets hebt gereden, heb ik al veel leuke sneeuwscooter-rijden-dates staan voor deze winter. Zo kom ik deze winter toch wel door!

Met de winter periode, breekt ook de basketball periode aan! Mijn familie als groot basketball liefhebbers zijn dan ook de meest gelukkige mensen op aarde. En dan kan ik natuurlijk niet achter blijven, dus ga ik uit komen voor het Charles City Girls Basketball team samen met mijn zusje! Nu moet ik zeggen, dat dit toch wel heel zwaar is, met een gemiddelde van 7 trainingen per week waarvan 3 of 4 om 05:50 's ochtends. Maar spijt heb ik absoluut niet! De meiden zijn geweldig, en we zijn nu al een echt team, waar iedereen welkom is en elkaar helpt. Voor mij als exchange student is dat toch wel extra fijn, dat beetje extra contact met al deze nieuwe mensen, want jaa dat zijn er toch nog steeds best veel zelfs na deze tijd nog haha.

Basketball heeft me nu ook al iets anders geweldigs gebracht, in de vorm van een andere Dutchie hier in Iowa. Zo blijkt het dat in Mason city, een stadje hier zo'n 20 minuten vandaan, een Nederlandse jongen verblijft. Hij speelt in het basketball team voor NIACC, een comunnity college, en verblijft hier al bijna 2 jaar. Ik kan niet wachten tot ik hem kan ontmoeten over een week en we samen fun kunnen maken van alle Amerikanen met hun rare trekjes zo af en toe! Dit verhaal wordt vervolgd in mijn volgende post.

Liefs,

Maartje

Over eten, spirit week en football

Ja, ik weet wie Michael Jackson en Ed sheeran zijn. Nee, we gebruiken geen romeinse cijfer en nee Peter pan komt niet uit The Netherlands maar Neverland. De meest komische, en soms toch ook wel echt domme vragen heb ik de afgelopen weken gehoord. Of we kerken hebben en auto's en of we de buren zijn van Rusland. Welke taal we spreken is ook een erg moeilijke vraag voor de meeste amerikanen, Duits wordt toch wel erg vaak genoemd maar ook Pools en Arabisch.

De topografische kennis van de gemiddelde Amerikaan hier is niet perfect om het zo maar te zeggen, maar geinterresserd zijn ze des te meer! Ik merk dat iedereen dingen over mij en Nederland wilt weten en horen. Voor mij is dit een enorm voordeel omdat ik zo heel makkelijk in contact kan komen met andere en vrienden maak.

Afgelopen weken waren totaal vol geplan met allemaal activiteiten, en wauw wat geniet ik hier! Zo ben ik naar mijn eerste echt Amerikaanse football wedstrijd geweest van een grote school, de Hawkeyes. Die avond ondervond ik ook dat tailgating een echt ding is en niet alleen een films voorkomt, tot groot genot van mijn host dad, twee broertjes en goede vriendin waarmee ik was. Tailgating is een typisch Amerikaans gebruik. Je rijdt in je grote truck naar een straat/veld waar nog honderden andere mensen aanwezig zijn, pakt je grill uit de laadbak en gaat gezillig eten en drinken met iedereen voor en na de wedstrijd. Het was geweldig! Ik ben dan ook een officiele Hawkeye fan van af dit moment!

Om even door te gaan over het eten, dat is hier HEEL ERG VEEL. Je kan geen straat door rijden zonder ook maar een restaurant, snackbar of fast food place te zien. Een ander ding dat erg opvallend is, is kaas. Amerikanen gebruiken kaas in alles. Helaas is de kaas toch echt niet zo goed als de Nederlandse en is die meestal geel, dus ik skip dat maar al te graag. Ik snap echt heel erg goed waarom er zoveel mensen obese zijn in Amerika, en ik ben persoonlijk dan ook heel erg blij dat ik heerlijk 5 keer per week mag rennen tijdens XC practice!

Afgelopen week was het spirit week op mijn school. Dat is een speciale week voor afgaand aan de homecoming dance op vrijdagavond. Alle dag van de week was er een ander thema, zo hadden wij: America day - Twin day - Character day - Class colour day - Comets day. Comet day was op vrijdag en dat was de dag dat je verkleed ging in oranje en zwart om zo je school spirit te showen (Charles City Comets). De mooiste en ook echt gekste outfits liepen er door de school. De zondag avond voordat de spirit week echt begon, was er een powderpuff tournament. Powderpuff is de vriendelijkere versie van football, waar je elkaar niet tackelt maar de vlagen van iemands riem aftrekt. Alle meiden van de school mochten mee doen en oh wat hebben we gelachen. Uiteraard wonnen wij als seniors het toernooi!

Vrijdag avond was dan eindelijk de avond daar waar al een paar weken intensief over gesproken werd, de Homecoming dance. Met een groep vriendinnen hadden we van te voren afgesproken bij een vriendin om alvast in de stemming te komen. De dance zelf was leuker en beter dan ik had verwacht, alleen is het voor mij wel erg raar dat een feest al eindigd om 00:30, ik bedoel kom op jongens de nachtis nog zo jong! Al bij al was het wel echt een super gezellige avond die ik niet snel ga vergeten!

Ik merk dat ik steeds meer gewend raak aan het leven hier en aan de taal. Ik begin ook steeds meer en meer opgenomen te worden in de familie en de vriendenkringen. School wordt ook steeds makkelijker omdat engels me veel soepeler afgaat en ik niet meer zo lang over dingen na hoef te denken. Het wordt daar in tegen wel steeds moeilijker om geen engelse en nederlandse gemixte zinnen te creeeren wanneer ik nederlands praat haha. Maar dat beschouw ik toch maar echt als een goed ding!

Kusjes,

Maartje

First 3 weeks in Charles City

Ondertussen ben ik al bijna 3 weken bij mijn gastgezin, en wauw wat gingen die weken snel! En dat bedoel ik dan ook zeker in een goede manier. Om eerst even wat standaard vragen voor jullie Dutchies te beantwoorden: Ja, de highschool ziet er echt zo uit zoals in de films. Maar nee, er zijn niet zulke erge groepjes en de cheerleaders (pom squad girls) zijn zeker geen bitches. Ook word er helaas niet elke lunch op tafels gedanst en gezongen. Maar ja, de school spirit is zeker heel erg aanwezig! Sommige dingen zijn hetzelfde zoals in de films, maar veel ook zeker niet.

Ik heb er nu twee schoolweken opzitten, en om eerlijk te zijn vond ik school nog nooit zo leuk! Naast het feit dat mijn vakken redelijk makkelijk zijn, en mijn teachers super aardig, zijn ook mijn medescholieren echt geweldig. Het school niveau is, moet ik toch echt eerlijk toegeven, niet zo hoog als in Nederland. Of ik dit erg vind, not at all! Het fijnste aan mijn school is, is dat ze het totaal geen probleem vinden dat ik al ben geslaagd en dat maakt het toch wel heel erg veel makkelijker! Zo mocht ik zonder problemen ingeschreven worden als senior, mag ik alle sporten gewoon spelen, en het beste van allemaal meelopen tijdens de graduation! En jaa,dat is inclusief cape en gown net zoals in de films.

Zoals jullie in mijn vorige blog konden lezen, ben ik cross country running (XC)gaan doen. En dat bevalt geweldig goed! Ondanks het feit dat 5 keer trainen per week toch wel erg veel is, en we soms ook nog een meet (wedstrijd) in het weekend hebben, geniet ik er enorm van! Zo heb ik vandaag ook mijn eerst xc meet gelopen, en die ging zeker goed! Ook buiten school en xc zijn wij, als xc meiden, erg close en heb ik echt al een paar geweldige vriendinnen gemaakt.

De afgelopen week heb ik dan ook geen moment van gerust gehad, maar ik vind het heerlijk. Naast xc, heb ik ook elke zondag avond een basketbal training. Vraag me niet waarom me dit eerst een goed idee leek, maar goed zijn ze hier wel zeg! Misschien dat ik zo toch nog iets bijleer. Naast al het sporten en school ben ik ook naar mijn eerste football game ever gegaan, de school spirit tijdens zo'n wedstrijd is geweldig. Ook gingen we een roadtrip doen, pasta night, potluck (een dinner met alle jongens en meiden die xc doen op school), movie night, heerlijk zonnen en bubbelen in het bubbelbad, winkelen, een bike tour doen (hoe Nederlands) en nog veel meer leuke dingen! Het grote voordeel hier is toch wel dat iedereen van mijn vriendinnen hier een auto heeft en ook zelf mag rijden, vaarwel fiets en hallo auto!

Ik merk nu al dat het engels me steeds beter afgaat, mijn gedachten al aardig worden overgenomen door het engels, en daar ben ik heel erg blij mee! Nu nog dromen is het engels, dat is toch wel het ultieme doel. Al bij al geniet ik hier optimaal en ben ik ontzettend blij mijn droom waar te mogen maken!

Kusjes,

Maartje (Jennifer voor alle Amerikanen)

Eerste dagen in Amerika

Terwijl ik dit schrijf ben ik al voor de tweede ochtend bij mijn host family in huis, en zie ik de eekhoorns buiten over het gras rennen.

Langzaam begint het door te dringen dat ik dit echt doe, en hier dan ook nog 10 maanden ga blijven. Maar erg vind ik dit helemaal niet!

6 dagen geleden begon mijn trip naar amerika om 5 uur sochtends in Amsterdam. Na een toch wel erg emotioneel afscheid van mijn ouders, broertje en lieve vriendinnen werd het toch echt tijd om door de douane te gaan, op weg naar Londen. Gelukkig deed ik dit niet alleen, en waren er samen met mij nog 8 andere Dutchies die aan het Amerikaanse avontuur gingen beginnen.

Na dat we naar Londen waren gevlogen ontmoette we de rest van de groep Europeanen die ook naar Amerika gingen. Met deze groep van ongeveer 60 jongeren vlogen we door naar de stad der steden, New York, voor een Prep Course. Ik denk dat ik ongeveer nog nooit zo blij ben geweest om naar een stad te gaan, aangezien dit toch echt wel mijn droom stad was en nog steeds is.

Na dat iedereen zijn koffers had, reden we met zijn allen naar de campus van de New Rochelle College, die net buiten New York lag. Na een dag vol reizen en weining slaap dachten we even lekker wat vrije tijd te krijgen, maar dat viel toch wat tegen. We werden verdeeld in groepen en gingen allemaal kenningsmakings opdrachten doen. Ik denk dat ik 's avonds nog nooit zo blij ben geweest om te kunnen gaan slapen.

Ook de andere 4 dagen in New York vlogen voorbij. Zo hebben we meerdere sight seeing tours gedaan, verschillende sporten gespeeld en heel veel andere leuke activiteiten gedaan. Bij deze raadt ik iedereen ook zeker aan om een prep course te doen als je deze keuze hebt!

En toen was het opeens maandag 24 Augustus, dat dit jaar niet alleen een speciale dag was omdat het mijn verjaardag was maar ook omdat ik die dag door zou vliegen naar mijn host family en die voor het eest zou gaan ontmoeten. Na alweer afscheid te hebben genomen van iedereen vloog ik van New York naar Chicago om daarna naar Rochester te vliegen. En wauw wat ben ik blij met mijn familie, ze zijn heel erg aardig, open en helpen me maar al te graag.

Gisteren ben ik voor het eerst naar mijn school geweest om mijn vakken te kiezen en te horen in welk jaar ik zou worden geplaatst. Dat is Senior year geworden, wat het laatste jaar van American Highscool is. Voor het eerst blok heb ik de volgende vakken gekozen: Choir, Art fundamentals A, World cultures, Humamtics, Creative writing, Psychology en study hall. Als sport ga ik Cross country running doen. We zijn met een hele leuke groep van ongeveer 25 meiden. Met deze groep gingen we gisteren foto's maken voor onze sport poster, en daarna hadden we samen met de jongens van cross een bonfire. En wauw, die moeten we echt meer in Nederland hebben! Al bij al had ik een super leuke eerste dag hier en ik kijk dan ook heel erg uit naar de komende dagen.

Ik ga proberen zo vaak mogelijk iets te posten hier as possible!

Kusjes,

Maartje

Het begin van een onvergetelijk jaar

Mijn eerst blog.

Zoals de meeste wel hebben gehoord of gezien ga ik aankomend jaar voor 10 maanden naar Charles City, Iowa in Amerika. Helemaal alleen. Ik ben al totaal voor gek uitgemaakt, maar dat maakt niet uit, want dit is mijn droom en ik ben maar al te blij dat die werkelijkheid gaat worden.

Ik wist al een tijdje dat ik een tussenjaar wou gaan nemen na mijn havo. Maar hoe en wat, ik had geen flauw idee. Toen een vrienin van mij terug kwam van haar tussenjaar in Canada en ze daar over vertelde werd ik steeds enthousiaster over zo'n tussenjaar. Namelijk een highschool jaar gaan doen in het buitenland. Al snel had ik alle site's van mogelijke organisaties die dat soort tussenjaren organiseren totaal onderzocht, en ik werd alleen maar enthousiaster.

Toen ik van mijn ouders te horen kreeg dat ik het zou mogen doen kon ik mijn geluk niet op. Gelijk begonnen we met de aanmeldingsprocdure. Honderde formulieren hebben we met zijn alle in moeten vullen, prikken gehaalden onderzoeken laten doen,toen dat allemaal achter de rug was, wasik officieel aangemeld voor een highschool year in Amerika.

Daarmee begon het wachten. Hoe langer het duurde hoe meer het met stresste. Mensen die vroegen wat ik volgend jaar ging doen en waar dan wel en wanneer ik zou vertrekken. Lang heb ik al deze vragen niet kunnen beantwoorden, tot datik op 14 Juli opeens door mijn moeder werd wakker gemaakt met het bericht dat ik geplaatst was. Zo snel als ik kon rende ik naar beneden en ja hoor inderdaad, daar was het mailtje waar ik al zo lang naar uit had gekeken!

Toen ik de mails en formulieren van mijn host familie had gelezen wist ik meteen dat ik een super leuk gastgezin toegewezen had gekregen en mijn geluk kon niet meer op! Ik kom te wonen in Charles City Iowa, waar het in de winter bijna 3 maanden lang niet boven de 5 graden komt en je in de zomer kan genieten van een heerlijke 30 graden. Mijn gastgezin heeft 3 kinderen, een meisje en twee jongens, allemaal tussen de 11 en 15 jaar oud. Ze zijn allemaal erg sportief en zijn heel enthousiast over mijn komst, wat het alleen nog maar beter maakt!

Nu mijn vertrek dichterbij komt, wordt het wel lastiger. Het begint nu pas helemaal door te dringen dat ik mijn lieve familie, vrienden en collega's voor een hele lange tijd niet ga zien en natuurlijk ook heel erg ga missen. Maar ondanks alles heb ik nog steeds heel erg veel zin in dit avontuur en kan ik niet wachten tot dat ik in het vliegtuig zit!

Liefs,

Maartje