Jaaaa, ik leef nog. Nee ben nog niet depressief mezelf aan het opsluiten in mijn kamer vanwege de heimwee en ja ik vermaak me nog steeds geweldig goed hier.Toen ik me vorig jaar rond deze tijd aan het inlezen was over een exchange jaar en blogs aan het lezen was van alle exchange studenten op de STS site werd ik altijd maar chagarijnig van het feit dat ze dan opeens nooit meer een nieuw bericht poste. En dan elk volgend bericht beginnen met "sorry ik heb het gewoon heel druk". BIJ DEZE NEEM IK AL MIJN SLECHTE GEDACHTEN OVER DIT DIE IK OOIT HEB GEHAD TERUG. Het spijt me, dat ik jullie nooit begreep, maar hier zit ik dan, achter mijn laptop, blij en bijna in de war met het feit dat ik opeens tijd over heb, en dus ook tijd heb om weer even een leuk verhaaltje over mijn leven hier te typen.

Ik wil beginnen met de super cliche "o o o wat gaat de tijd toch snel". De laatste weken heb ik meer dan ooit gemerkt dat de gezegde "hoe leuker je het hebt, hoe sneller de tijd gaat" ontzettend waar is. Ik kan het gewoon niet bevatten dat ik mijn kleine kikkerlandje al bijna 3 maanden geleden heb verlaten. Het idee dat ik nog maar, om het zo even te zeggen, 7 maanden te gaan heb hier. Nu weet ik dat 7 maanden eigenlijk toch wel lang is, maar ik heb hier gewoon heel veel gemixte gevoelens over. Dit omdat ik hier absoluut nog niet weg wil, elke dag ben ik weer ontzettend blij dat ik hier in Iowa wakker mag worden om mijn droom te leven! Geen zorgen hoor lieve ouders en broer, ik mis jullie echt wel. Alleen nog niet genoeg om terug te willen.

Ondertussen begint het hier toch echt langzaam aan winter te worden. En nu moet ik zeggen dat ik daar toch wel behoorlijk bang voor ben, en nog banger ben voor gemaakt. Nu houdt ik echt enorm van die 2 weekjes per jaar dat ik altijd naar de Oostenrijk afreis om daar te gaan snowboarden met mijn familie. Maar 5 maanden winter, kou, en sneeuw hoe ze het hier kennen, dat is toch wel een heel ander verhaal. Twee weken geleden hadden we dan ook al voor het eerst sneeuw, nu was dit niet veel gelukkig en bleef het niet veel langer dan 15 minuten liggen, het was genoeg om duidelijk te maken dat dit een koude tijd gaat worden. Winters in Iowa duren ongeveer 5 maanden, van November t/m Maart. In deze tijd is het normaal dat er 1.5 meter sneeuw valt en de temperatuur daalt tot min 20. Om daar nog even een wind bij op te tellen die het nog veel kouder laat voelen, en voila het perfecte recept voor heel veel angst.

Nu heb ik gelukkig geweldige mensen om me heen die deze tijd toch nog veel beter laten klinken. Zo heb ik al een redelijke sweatshirt en mutsen collectie opgebouwd, gesponserd door vrienden die toch best wel medelijden met me hadden. De gedachten dat Thanksgiving en Christmas voor de deur staan maakt het ook duizend keer beter! Ik kijk heel erg naar deze dagen uit, vooral ook omdat ik dan EINDELIJK de rest van de Heyer familie kan ontmoeten. Een heel normaal ding hier is ook om sneeuwscooters te hebben, want ja, als je een beetje mee wilt tellen hier als 'echte farmer' moet je die toch wel hebben. Nu heb ik het geluk dat deze farmers heb maar al te grappig vinden dat ik nog nooit op zo iets hebt gereden, heb ik al veel leuke sneeuwscooter-rijden-dates staan voor deze winter. Zo kom ik deze winter toch wel door!

Met de winter periode, breekt ook de basketball periode aan! Mijn familie als groot basketball liefhebbers zijn dan ook de meest gelukkige mensen op aarde. En dan kan ik natuurlijk niet achter blijven, dus ga ik uit komen voor het Charles City Girls Basketball team samen met mijn zusje! Nu moet ik zeggen, dat dit toch wel heel zwaar is, met een gemiddelde van 7 trainingen per week waarvan 3 of 4 om 05:50 's ochtends. Maar spijt heb ik absoluut niet! De meiden zijn geweldig, en we zijn nu al een echt team, waar iedereen welkom is en elkaar helpt. Voor mij als exchange student is dat toch wel extra fijn, dat beetje extra contact met al deze nieuwe mensen, want jaa dat zijn er toch nog steeds best veel zelfs na deze tijd nog haha.

Basketball heeft me nu ook al iets anders geweldigs gebracht, in de vorm van een andere Dutchie hier in Iowa. Zo blijkt het dat in Mason city, een stadje hier zo'n 20 minuten vandaan, een Nederlandse jongen verblijft. Hij speelt in het basketball team voor NIACC, een comunnity college, en verblijft hier al bijna 2 jaar. Ik kan niet wachten tot ik hem kan ontmoeten over een week en we samen fun kunnen maken van alle Amerikanen met hun rare trekjes zo af en toe! Dit verhaal wordt vervolgd in mijn volgende post.

Liefs,

Maartje