Mijn eerst blog.

Zoals de meeste wel hebben gehoord of gezien ga ik aankomend jaar voor 10 maanden naar Charles City, Iowa in Amerika. Helemaal alleen. Ik ben al totaal voor gek uitgemaakt, maar dat maakt niet uit, want dit is mijn droom en ik ben maar al te blij dat die werkelijkheid gaat worden.

Ik wist al een tijdje dat ik een tussenjaar wou gaan nemen na mijn havo. Maar hoe en wat, ik had geen flauw idee. Toen een vrienin van mij terug kwam van haar tussenjaar in Canada en ze daar over vertelde werd ik steeds enthousiaster over zo'n tussenjaar. Namelijk een highschool jaar gaan doen in het buitenland. Al snel had ik alle site's van mogelijke organisaties die dat soort tussenjaren organiseren totaal onderzocht, en ik werd alleen maar enthousiaster.

Toen ik van mijn ouders te horen kreeg dat ik het zou mogen doen kon ik mijn geluk niet op. Gelijk begonnen we met de aanmeldingsprocdure. Honderde formulieren hebben we met zijn alle in moeten vullen, prikken gehaalden onderzoeken laten doen,toen dat allemaal achter de rug was, wasik officieel aangemeld voor een highschool year in Amerika.

Daarmee begon het wachten. Hoe langer het duurde hoe meer het met stresste. Mensen die vroegen wat ik volgend jaar ging doen en waar dan wel en wanneer ik zou vertrekken. Lang heb ik al deze vragen niet kunnen beantwoorden, tot datik op 14 Juli opeens door mijn moeder werd wakker gemaakt met het bericht dat ik geplaatst was. Zo snel als ik kon rende ik naar beneden en ja hoor inderdaad, daar was het mailtje waar ik al zo lang naar uit had gekeken!

Toen ik de mails en formulieren van mijn host familie had gelezen wist ik meteen dat ik een super leuk gastgezin toegewezen had gekregen en mijn geluk kon niet meer op! Ik kom te wonen in Charles City Iowa, waar het in de winter bijna 3 maanden lang niet boven de 5 graden komt en je in de zomer kan genieten van een heerlijke 30 graden. Mijn gastgezin heeft 3 kinderen, een meisje en twee jongens, allemaal tussen de 11 en 15 jaar oud. Ze zijn allemaal erg sportief en zijn heel enthousiast over mijn komst, wat het alleen nog maar beter maakt!

Nu mijn vertrek dichterbij komt, wordt het wel lastiger. Het begint nu pas helemaal door te dringen dat ik mijn lieve familie, vrienden en collega's voor een hele lange tijd niet ga zien en natuurlijk ook heel erg ga missen. Maar ondanks alles heb ik nog steeds heel erg veel zin in dit avontuur en kan ik niet wachten tot dat ik in het vliegtuig zit!

Liefs,

Maartje